الف- در خصوص خرافات شیعیان! اول در نظر داشته باشید که ملاک مذهب، متن آن است و نه رفتار گرویدگان به آن که ممکن است دستخوش خرافات گردد. دوم دقت فرمایید که ابتدا می‌گویند در تشیع نیز خرافات وجود دارد و زود زیارت یا توسل به ائمه (ع) را مثال می‌آورند که القا کنند این یک خرافه است! و سوم آن که به دروغ و اتهام می‌گویند: ما اهل بیت (ع) را به جای خدا صدا می‌کنیم و آنها را به جای خدا گذاشته‌ایم، و سپس تهمت خود را وارد دانسته و می‌پرسند: «آیا این شرک نیست؟!»
چرا، اگر عوام احمقی اهل بیت (ع) را به جای خدا بگذارد و یا به جای خدا آنها را صدا بزند، عین شرک است. اما کدام شیعه‌ای در طول تاریخ تشیع چنین کاری کرده است؟! اگر نادان‌هایی به نام تشیع یا محبت اهل بیت (ع) این کار را کرده باشند نیز از نظر تشیع مردود و بر باطل شمرده شده‌اند.
اگر شیعه امام را به جای خدا گذاشته باشد، به إله بودن آن شهادت می‌دهد و نه به ولایت آنان از جانب خدا. اگر خدا به موحدین و مؤمنین و مسلمین فرمود: که برای اطاعت من، به پیامبر اکرم (ص) رجوع کنید، از او اطاعت کنید، از او تبعیت کنید، او را اسوه (الگو) قرار دهید، اختلافات خود را نزد او ببرید، هر چه حکم کرد بپذیرید و بدانید که خارج از وحی هیچ نطقی، هیچ منطقی و هیچ گفتار و عملی ندارد، او را دوست داشته باشید، آن چه او آورد بگیرید و آن چه واگذاشت رها کنید و ... (همه موارد تصریح در آیات قرآن کریم است)، برای اطاعت خدا باید چه کنیم؟ بگوییم: خیر ما چون موحد هستیم فقط خدا را قبول داریم و رسولش را کنار می‌زنیم؟! آیا این تفکر و بدعت و جایگزین کردن نظر شخصی «خود» به جای امر الهی، خودش شرک نیست؟! کدام معرفت، محبت، اطاعت، دعا، توسل و ... در شیعیان، عین دستور پیامبر اکرم (ص) برای سعادت دنیا و آخرت نیست؟ مگر عبادت و اطاعت خدا چگونه محقق می‌گردد؟! نکند غیر از شیعیان، مابقی مستقیم از خدا اخذ وحی می‌کنند، کسب علم می‌کنند، چه باید کردها و نباید کردها در شئون مختلف را می‌پرسند، ارتباط مستقیم و بدون هیچ وسیله‌ای (که حتی نماز و روزه و تلاوت قرآن نیز وسیله‌ای برای رشد و قرب است) با خدا دارند و شیعه خبر ندارد؟ یا آن که خیر، هر وسیله‌ای جایز است، به جز رجوع و وسیله قرار دادن اهل بیت (ع)؟
ب - چه کسی گفته است که صدا کردن هر کس دیگری، حتماً قرار دادن او به جای خداوند متعال است؟! آیا چون خدا علیم و حکیم است [وَاللّهُ عَلِيمٌ حَكِيمٌ]، هیچ کس نباید نزد عالمی تعلّم کند و معلم خود را صدا کند؟ آیا چون خدا وکیل همگان است و به موحدین و مؤمنین دستور داده شده که به خدا توکل کنند [وَعَلَى اللّهِ فَلْيَتَوَكَّلِ الْمُؤْمِنُونَ] هیچ کس نباید در هیچ امری وکیلی بگیرد؟! آیا چون خداوند متعال شفا دهنده است و در کتاب خودش برای مؤمنین شفا و رحمت قرار داده است [وَنُنَزِّلُ مِنَ الْقُرْآنِ مَا هُوَ شِفَاء وَرَحْمَةٌ لِّلْمُؤْمِنِينَ] هیچ مؤمنی نباید برای معالجه به پزشک مراجعه نماید و...؟

بلکه این همان مصداق قول خداوند است که میفرماید :« ای کسانی که ایمان آورده اید تقوای الهی پیشه کنید و وسیله ای برای تقرب به خدا انتخاب نمایید...».(سوره مائده آیه 35)